بی مهری به فضای سبز در نوروز – علی حبیبی*

ما بهار را با نوروز آغاز می کنیم و عید نوروز نیز با هر چه سبز است عجین شده است. یعنی نوروز بدون سبزی بی معنی است. آنچنان سبزی و رستنی ها در این فصل معنا پیدا می کند که سفره نوروز به هفت سین آمیخته شده و سعی می کنیم هر چه با سین آغاز می شود مثل سبزه را روی سفره نوروز بگذاریم.
زمین و سبزه همواره در نزد ایرانیان ارزشمند بوده و آن را می توان کاملا در آداب و رسوم آنان دید. فضاهای سبز همواره به انسان نشاط و شادی می بخشد بنابراین نابودی آن نیز می تواند به همین نسبت این شادابی و نشاط را از انسان بگیرد و او را افسرده و دلمرده کند.
ما نوروز را همزمان با سبز شدن طبیعت جشن می گیریم بنابراین فضای سبز برای ما آن قدر ارزشمند است که مهمترین جشن را به آن اختصاص دهیم. اما در کنار جشنی که به خاطر سرسبز شدن طبیعت می گیریم در همان زمان به طبیعت و فضای سبز آسیب می رسانیم و این نوعی تناقص در رفتار ماست.
خیلی از ما دغدغه حفظ محیط زیست نداریم چون اطلاعات ما از محیط زیست و اهمیت فضای سبز اندک است. اگر اطلاعات و آگاهی ما کافی بود هرگز چنین نمی کنیم چون خیلی از چیزهایی که اطلاعات و آگاهی داریم نسبت به حفظ آن دغدغه داریم. حالا پرسش این است که چرا درباره محیط زیست و فضای سبز نگرانی و دغدغه کافی نداریم؟ ما نمی دانیم وقتی یک پلاستیک در فضای سبز رها شود حداقل ۳۰۰ سال در آن فضا باقی می ماند و به اطراف خود و تا اعماق زمین آسیب می رساند و از هرگونه رشد گل و گیاه جلوگیری می کند.
حفظ محیط زیست یعنی توجه به شادابی و نشاط محل زندگی است و این عمل می تواند محیط زندگی را از هر گونه آلودگی به دور کند و در حفظ منابع آبی نیز موثر باشد.
در فصل بهار و همزمان با شروع نوروز، بیشترین آسیب به محیط زیست وارد می شود زمانی که باید بیشتر از هر وقت دیگر با فضای سبز مهربانی کنیم این رفتار به فراموشی سپرده می شود زیرا شکوفه ها و سبزه های تازه چندین برابر نسبت به سبزه های قدیمی تر، آسیب پذیرتر نشان می دهند.
فضای سبز، جنگل ها، درخت ها و سبزه های کنار خیابان و پارک ها در پاکیزگی هوا نقش فراوانی دارد و همین پاک بودن هوا، انسان را از بیماری و افسردگی نجات می دهد و در صورت نبود آن این بیماری ها و ناملایمات چندین برابر به سراغ انسان می آید.. در این شرایط عقل چنین حکم می کند که باید نسبت به حفظ محیط زیست بیشتر کوشش و تلاش کنیم.
انسان خیلی از پدیده ها را به صورت اکتسابی و از طریق یادگیری، فرا می گیرد و سنین کودکی بهترین زمان یادگیری هر مقوله ای است. کودکان خیلی از رفتارها از جمله حفظ محیط زیست را از بزرگترها فرا می گیرند بنابراین وقتی بزرگسالان نگران محیط زیست باشند، همین دغدغه به کودکان نیز انتقال می یابد. ما همین حالا در وضعیت بحران محیط زیست هستیم و ابر بحران محیط زیست در یک قدمی ما است، اگر وضعیت تخریب و بی توجهی به محیط زیست به همین صورت ادامه یابد رسیدن به چنین نقطه خطرناکی دور از ذهن نخواهد بود. تخریب محیط زیست به معنی نابودی نسل بشر و همه موجودات زنده است. تا همه چیز دیر نشده این مساله را جدی بگیریم.

*خبرنگار ایرنا

۱۵۶۹**

انتهای پیام /*